«Καλά, δε βλέπετε τι γίνεται στις γειτονικές χώρες; Γιατί γράφετε μόνο για την Ελλάδα;». Αυτή είναι η μόνιμη επωδός των «Ελληναράδων» όταν κάποιος γράφει για τα κακώς κείμενα της χώρας τους και πιο συγκεκριμένα όταν αναφέρεται στον άρρωστο νεοελληνικό εθνικισμό. Πέραν της προφανούς απάντησης, ότι δηλαδή κάποιος ενδιαφέρεται πρωτίστος για τη χώρα που ζει και δευτερευόντως για τους άλλους, ίσως δεν θα ήταν άσχημο και να τους κάνουμε το χατήρι , να δούμε δηλαδή τι συμβαίνει στις χώρες που συνορεύουν με τη δική μας στον τομέα π.χ. των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έναν χώρο που αποτελεί «μαύρη τρύπα» για την «σύγχρονη, ευρωπαική» μας Ελλάδα.
Κανείς δεν θα διαφωνήσει ότι γύρω μας ζουν και βασιλεύουν διάφοροι εθνικιστές που έχουν αναγάγει το λαικισμό στο μοναδικό μέσο διακυβέρνησης που διαθέτουν, καθώς είναι επιεικώς ανεπαρκείς για οποιοδήποτε άλλο. Τέτοια χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι ο πρώην μποξέρ Γκρούεφσκι στην Δημοκρατία της Μακεδονίας, ο πρώην σωματοφύλακας Μπορίσοφ στη Βουλγαρία και ο κατ’ευφημισμόν γιατρός Μπερίσα στην Αλβανία. Όλοι αυτοί έχουν γίνει κατά καιρούς ή εξακολουθούν να είναι ο περίγελος της διεθνούς κοινότητας για τον τρόπο που μιλούν ή ντύνονται αλλά και για τις μεγαλεπίβολες υποσχέσεις προς τους υπηκόους τους. Γιατί υπηκόους θεωρούν τους πολίτες των κρατών τους, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό.
Ο Μπορίσοφ υποσχέθηκε πάταξη της διαφθοράς και μάχη μέχρις εσχάτων με τον υπόκοσμο, σε μια χώρα που βρέθηκε περίπου κατά λάθος στην Ευρωπαική Ένωση και ουσιαστικά διοικείται από τη μαφία. Ακόμα γελάμε. Ο Μπερίσα υποσχέθηκε ένταξη στην Ε.Ε. μέχρι το 2014, μέσα σε 3,5 χρόνια δηλαδή. Ας μην το σχολιάσουμε περισσότερο. Ο Γκρούεφσκι μια από τα ίδια, ταχύτατη ένταξη σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ ενώ πρόσφατα εξήγγειλε το μεγαλεπήβολο σχέδιο «Σκόπια 2014» που προβλέπει την ανέγερση δημόσιων κτηρίων, ναών και μνημείων στο κέντρο της μακεδονικής πρωτεύουσας με συνολικό κόστος άνω των 200 εκ. ευρώ, τη στιγμή που τα περισσότερα προάστιά της δεν έχουν καλά καλά δρόμους και η δημόσια υγεία και παιδεία έχουν καταρρεύσει αφού δεν υπάρχουν δημόσιες επενδύσεις.
Οι τρεις αυτοί τύποι, μαζί με τον λιγότερο γραφικό αλλά εξίσου αμφιλεγόμενο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, βρίσκονται επικεφαλής των 4 χωρών, με τις οποίες έχουμε χερσαία σύνορα και στις οποίες θα έπρεπε να εξάγουμε τον ευρωπαικό τρόπο σκέψης και τις ευρωπαικές πρακτικές, ώστε κάποια στιγμή να σταματήσουν να διοικούνται από παρόμοιους “τσαρλατάνους”. Αντ’ αυτού, δεχόμαστε διαρκώς μαθήματα συμπεριφοράς από αυτές σε ότι έχει να κάνει με τα δικαιώματα των πολιτών τους που έτυχε να έχουν διαφορετική εθνική καταγωγή από την πλειοψηφία των κατοίκων. Και τα μαθήματα αυτά είναι ακόμα πιο οδυνηρά, όταν προέρχονται από κυβερνήσεις πολιτικών-γελοιογραφιών όπως οι προαναφερθέντες.
Η Αλβανία επισήμως αναγνωρίζει Έλληνες, Μακεδόνες, Βλάχους, Μαυροβούνιους και Ρομά και δίνει το δικαίωμα εκπαίδευσης στη μητρική γλώσσα στους περισσότερους από αυτούς (όχι πάντως καθολικά), καθώς και πρόσβαση στα κρατικά ΜΜΕ. Η Δημοκρατία της Μακεδονίας αναγνωρίζει επισήμως Αλβανούς, Τούρκους, Σέρβους, Βλάχους, Ρομά και Βόσνιους , παρέχει χωρίς περιορισμούς το δικαίωμα εκπαίδευσης στη μητρική γλώσσα (εκεί όπου αυτή ομιλείται) και καθημερινά προγράμματα στα κρατικά ΜΜΕ. Η Βουλγαρία, αναγνωρίζει Τούρκους και Ρομά, δίνοντας υπό προυποθέσεις δικαιώματα εκπαίδευσης και ενημέρωσης. Καταδιώκει, ωστόσο, απηνώς την πολυάριθμη μακεδονική της μειονότητα, με επιδόσεις που θα ζήλευε ακόμα και ο πρώτος διδάξας στο συγκεκριμένο θέμα, η Ελλάδα.
Η Τουρκία αναγνωρίζει επίσημα τρεις μεινότητες (Έλληνες, Αρμένιους και Εβραίους) όμως το σημαντικότερο στοιχείο προέρχεται από την αλλαγή στάσης της απέναντι στους Κούρδους. Ο Ερντογάν μοιάζει διατεθειμένος να συγκρουστεί με το βαθύ κράτος και να αναθεωρήσει την επίσημη πολιτική για το συγκεκριμένο θέμα. Αν το επιδιώξει μέχρι τέλους και τα καταφέρει, θα μιλάμε για μια κοσμοιστορική αλλαγή στη γειτονική χώρα που είναι σχεδόν αδύνατο να μην επηρεάσει και τη δική μας.
Άξιο λόγου είναι επίσης το γεγονός ότι και οι 4 γείτονές, παρέχουν το δικαίωμα στους πολίτες τους να εκφράζουν την εθνική ή γλωσσική τους καταγωγή μέσω των επίσημων κρατικών απογραφών, άσχετα έαν μετά τις «μαγειρεύουν» με το γνωστό βαλκανικό τρόπο ώστε να προκύψει ένα αποτέλεσμα που βολεύει την επίσημη πολιτική.
Εμείς, πάλι, ούτε που να σκεφτόμαστε τέτοιους νεωτερισμούς. Οι απογραφές μας είναι κομμένες και ραμμένες για να αποτυπώνουν ότι οι Έλληνες πολίτες είναι εθνικά Έλληνες και μιλούν ελληνικά. Εξαίρεση, φυσικά, αποτελεί η μοναδική εγκεκριμένη μας μειονότητα, οι «μουσουλμάνοι» της Θράκης. Τώρα, πως γίνεται να υποστηρίζουμε ότι έχουμε μόνο μια θρησκευτική μειονότητα και την ίδια στιγμή να λέμε ότι αυτή αποτελείται από «Τουρκογενείς», Πομάκους και Ρομά (ανθρώπους δηλαδή μη ελληνικής εθνικής ή/και γλωσσικής καταγωγής), αυτό μόνο ένας Παπούλιας και ένας Δρούτσας το ξέρουν.
Συνεπώς, όλοι εσείς που γκρινιάζετε ότι είμαστε επιλεκτικοί αντιεθνικιστές, ιδού δυστυχώς ποιά είναι η πραγματικότητα. Συγκρινόμαστε με ορισμένες από τις πλέον καθυστερημένες κοινωνικά χώρες της Ευρώπης και χάνουμε πανηγυρικά. Αφήστε μας λοιπόν να συνεχίσουμε να γράφουμε για τα μαύρα χάλια της χώρας μας κι εσείς ασχοληθείτε με τους Αλβανούς και λοιπούς που «δεν θα γίνουν Έλληνες ποτέ». Αν και με βάση αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα καθημερινά, μάλλον ανόητοι θα ήταν αν επιθυμούσαν να γίνουν...
Δημοσιεύτηκε στην τουρκόφωνη εφημερίδα της Θράκης "Trakya'nin Sesi" στις 15 Απριλίου 2010.
