Για την παγκοσμια μερα κατα του ρατσισμου

Σήμερα με τον όρο ρατσισμός δεν θεωρούμε μόνο την φυλετική προκατάληψη διότι με τον ρατσισμό παραβιάζετε κάθε είδος θεμελιώδους δικαιώματος του ανθρώπου στην ισότητα, στην ισοπολιτεία, στην πολιτική καθώς επίσης και σε κάθε παράγοντα της ανθρώπινης ζωής. Και ο όρος ρατσισμό έχει μια ιδιαίτερη βαρύτητα όταν συμβαίνει σε μια χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία.

Εν έτη 2010, υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι, πολιτικοί πρόσφυγες καθώς επίσης και παιδιά του «παιδομαζώματος» οι οποίοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν ή εκδιώχθηκαν από την Ελλάδα κατά την διάρκεια και το τέλος του εμφύλιου πολέμου το 1948. Οι περισσότεροι εξ αυτών μετά την περιπέτειά τους στα πρώην κράτη του ανατολικού μπλοκ, κατοικούν σήμερα στη Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Αυτοί οι άνθρωποι επί μισό αιώνα, λίγο πριν το 2000 δεν είχαν κανένα απολύτως δικαίωμα να επιστρέψουν στα σπίτια που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, να συναντήσουν τους συγγενείς τους, να ανάψουν ένα κερί στο τάφο των γονιών τους, και το πιο βασικό να επαναπατριστούν στο τόπο τους όπως έγινε με όλους τους «Έλληνες το γένος» κατά την ρατσιστική (έκφραση-έκτρωμα) νομοθεσία του 1982 και 1985, σχετικά με τους πολιτικούς πρόσφυγες.

Μόνο μετά το 1997 δόθηκε η δυνατότητα για επίσκεψη στον τόπο τους, με προϋπόθεση ότι στη διαδικασία της αίτησης για χορήγηση βίζας εισόδου στην Ελλάδα να «αποποιηθούν» με έγγραφη δήλωση την Μακεδονική εθνική τους ταυτότητα. Αυτή η συμπεριφορά της χώρας μας δεν είναι ένας διαχρονικός ρατσισμός απέναντι τους;

Σε γλωσσικό-εκπαιδευτικό επίπεδο, πόσο μη ρατσιστικό είναι να στερείς σε παιδιά των εθνικά Μακεδόνων να μαθαίνουν γραφή και ανάγνωση στη μητρική τους γλώσσα ή να στερείς το δικαίωμα σε άτομα να δημιουργούν συλλόγους για να αναπτύξουν την Μακεδονική τους κουλτούρα και πολιτισμό; Η Στέγη Μακεδονικού Πολιτισμού, είκοσι χρόνια παλεύει για να αναγνωριστεί στα ελληνικά Δικαστήρια, η δε χώρα μας ενώ καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το 1998 αρνείται πεισματικά να εφαρμόσει την απόφαση.

Πόσο μη ρατσιστικό φαινόμενο είναι να διοργανώνεις συνέδριο και το κράτος σου να επιτρέπει-προτρέπει σε ναζιστές βιαίως να το ματαιώνουν (Έδεσσα, Νοέμβριος 2003) ή να παρουσιάζεις βιβλίο-λεξικό και πάλι ναζιστές να εισβάλουν «ανενόχλητοι» στην αίθουσα της παρουσίασης για να εμποδίσουν τη παρουσίαση του; (Ιούνιος 2009)

Πόσο μη ρατσιστικό είναι να μην είναι σεβαστή η διαφορετικότητα σου και να καταπιέζεσαι, λοιδορείσαι, και να λυντσάρεσαι συνεχώς σε επίπεδο κοινωνίας-κράτους όταν και όπου δηλώσεις μια διαφορετική εθνική ταυτότητα;

Πόσο μη ρατσιστικό είναι να θεωρείς χιλιάδες άτομα ανύπαρκτους;

Και τέλος πόσο μη ρατσιστικό είναι να μη δέχεσαι ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν ίσα δικαιώματα και ίσες υποχρεώσεις σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα όπως είναι το δικό μας;

Το Γραφείο Τύπου της

Ευρωπαϊκής Ελεύθερης Συμμαχίας – Ουράνιο Τόξο

* Την 21η Μάρτη 1960, 70 μαύροι φοιτητές, διαδήλωναν ειρηνικά μαζί με χιλιάδες άλλους διαδηλωτές κατά των ρατσιστικών νόμων του απαρτχάιντ στην πόλη Σάρπβιλ της Νοτίου Αφρικής, έχασαν τη ζωή τους από εν ψυχρώ πυροβολισμούς της Νοτιοαφρικανικής αστυνομίας. Μετά από έξι χρόνια, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών την καθιέρωσε ως Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων